آگاهی، نگرش و عملکرد زنان مراجعه کننده به مراکز بهداشتی - درمانی شهر شهرکرد در مورد روشهای اضطراری پیشگیری از بارداری در سال ۱۳۸۵

چکیده: زمینه و هدف: با توجه به اهمیت تنظیم خانواده و عامل بالقوه پیشگیری اضطراری به منظور جلوگیری از حاملگی های ناخواسته، مطالعه حاضر با هدف تعیین آگاهی، نگرش و عملکرد زنان استفاده کننده از روشهای کاندوم، مقاربت منقطع و دوره ای در مورد پیشگیری اضطراری انجام شد. روش بررسی: در یک مطالعه توصیفی –تحلیلی بین خرداد تا دی ماه 1385 تعداد 400 نفر از زنانی که به مراکز بهداشتی – درمانی شهری شهرکرد مراجعه کرده بودند و از روشهای کاندوم، مقاربت منقطع و دوره ای جهت پیشگیری از بارداری استفاده می کردند، در مورد آگاهی، نگرش و عملکردشان نسبت به روش پیشگیری اضطراری مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه خود ساخته شامل مشخصات دموگرافیک، 8 سؤال آگاهی، 15 سؤال نگرش و 4 سؤال عملکرد جمع آوری و به کمک آزمونهای آماری t و کای دو تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: روش پیشگیری مورد استفاده در 5/60% موارد کاندوم، در 8/38% موارد مقاربت منقطع، در 3/0% موارد دوره ای و در 5/0% موارد ترکیبی از آنها بود. 78% زنان پاسخ دهنده، مطلبی جهت پیشگیری اضطراری شنیده بودند. میزان آگاهی نسبت به این روش در 5/22% افراد ضعیف، در 5/55% متوسط و در 22% کافی بود. نگرش بیش از 70% از واحد های مورد پژوهش در مورد روشهای پیشگیری اضطراری مثبت بوده اما تنها 5/20% آنها از این روشها استفاده کرده بودند و 69 درصد مایل بودند که در آینده از این روشها استفاده کنند. افرادی که در رده سنی 40-31 سال قرار داشتند، افراد شاغل (001/0p<) و افرادی که تحصیلات بالاتری داشتند (01/0>p)، آگاهی بیشتری نیز نسبت به روش های پیشگیری اضطراری داشتند. افرادی که آگاهی بالاتری داشتند، عملکرد بهتری نیز در استفاده از این روشها داشتند (001/0>p). نتیجه گیری: با توجه به آگاهی و عملکرد ناکافی زنان و نگرش مثبت آنان نسبت به روش پیشگیری اضطراری، سنجش میزان آگاهی و نگرش مراقبین بهداشتی – درمانی و همچنین آموزش به زنان در مورد این روش پیشگیری با تأکید بر روشهای در دسترس پیشنهاد می گردد.